Esterase χοληστερόλης καλλυντικός βαθμός CAS ενζυμικών προετοιμασιών ΝΟ 9026-00-0

Esterase χοληστερόλης καταλύει την υδρόλυση των εστέρων στερόλης στις συστατικές στερόλες και τα λιπαρά οξέα τους. Το ένζυμο βρίσκεται πρώτιστα στο πάγκρεας, αλλά έχει ανιχνευθεί σε άλλους ιστούς επίσης. Τα άλατα χολών, όπως το cholate και οι κλίσεις του, απαιτούνται για να σταθεροποιήσουν το ένζυμο με εγγενή πολυμερή μορφή του και για να το προστατεύσουν από τη proteolytic υδρόλυση στο έντερο (Vahouny και Treadwell 1968). Esterase χοληστερόλης βρίσκει τις κλινικές εφαρμογές στον προσδιορισμό της χοληστερόλης ορών (Allain και λοιποί 1974).

Ιστορία:

Καθ' όλη τη διάρκεια των πρόωρων δεκαετιών του 20ου αιώνα η enzymatically καταλυμένες σύνθεση και η υδρόλυση των εστέρων χοληστερόλης παρουσία ορισμένων ιστών παρατηρήθηκαν και περιγράφηκαν (Kondo 1910, Schultz 1912, Cytronberg 1912, Gardner και Lander 1913, Mueller 1916, αχθοφόρος 1916, Nomura 1924, Shope 1928, Nedswedski 1935, Klein 1939, Sperry 1935, και Sperry και Stoyanoff 1937).

Το 1949 και το 1950, δύο έγγραφα δημοσιεύθηκαν ως τμήμα μιας εκτενούς μελέτης για esterase χοληστερόλης. Αυτή η έρευνα περιέγραψε μια μέθοδο για την ακατέργαστη ενζυμική προετοιμασία που εστίασε στη σημασία των σταθερών γαλακτωμάτων της χοληστερόλης και των εστέρων χοληστερόλης για τη δραστηριότητα (Yamamoto και λοιποί το 1949, και πρήζεται και Treadwell το 1950). Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '50, esterase χοληστερόλης του ορού και οι διάφοροι άλλοι ιστοί μελετήθηκαν (Korzenovsky 1960). Το 1957, ο Hernandez και Chaikoff μελέτησαν τις ιδιότητες παγκρεατικό esterase χοληστερόλης συγκεκριμένα και επινόησαν μια γρήγορη turbidimetric μέθοδο για την ενζυματική εκτίμηση δραστηριότητας (Hernandez και Chaikoff 1957).

Στη δεκαετία του '60, Vahouny και λοιποί μελετημένες μέθοδοι για esterase χοληστερόλης από τη proteolytic αδρανοποίηση (Vahouny και λοιποί 1964). Αυτή η μελέτη που συνδέεται με το γνωστό συσχετισμό μεταξύ της καρδιαγγειακής πάθησης και της υψηλής χοληστερόλης ορών (κλειδιά 1980, και Goldstein και καφετί το 2003) που οδηγούνται στην ανάπτυξη των συνολικών μεθόδων προσδιορισμού χοληστερόλης ορών που χρησιμοποιούν esterase χοληστερόλης (Allain και λοιποί 1974).

Το 1989, Kyger και λοιποί τοποθέτησε διαδοχικά έναν κλώνο cDNA βοοειδές παγκρεατικό esterase χοληστερόλης. Το 1994, η μελέτη ορόσημων «4S» παρουσίασε για πρώτη φορά ότι το χαμήλωμα των επιπέδων LDL μέσω της χρήσης των statins θα μπορούσε να αποτρέψει τις επιθέσεις καρδιών και να παρατείνει τη ζωή (Goldstein και καφετί το 2003). Με τέτοιες επιλογές επεξεργασίας διαθέσιμες και την ανάγκη για τη συνολική χοληστερόλη στον ορό που αυξάνεται εντυπωσιακά, esterase χοληστερόλης έχει γίνει ένα από τα ευρύτατα χρησιμοποιημένα ένζυμα στα κλινικά εργαστήρια (MacLachlan 2000).

Ιδιομορφία:

Esterase χοληστερόλης είναι συντεθειμένο στα λοβιώδη κύτταρα του πάγκρεατος, αποθηκευμένο zymogen στους κόκκους, και εκκριμένο ως συστατικό του παγκρεατικού χυμού στη μονάδα λούμεν του λεπτού εντέρου (Labow et al.1983). Esterase χοληστερόλης υδρολύει ένα ευρύ φάσμα των υποστρωμάτων εστέρα συμπεριλαμβανομένων cholesteryl των εστέρων, acylglycerides, φωσφολιπίδια (Brockerhoff και Jensen 1974), εστέρες retinyl (Fredrikzon και λοιποί 1978), εστέρες βιταμινών, και φαινυλικοί εστέρες (Rudd και Brockman 1984). Το ένζυμο έχει βρεθεί επίσης για να αναπτύσσει τη δραστηριότητα amidase (Hui και λοιποί 1993). Το ένζυμο είναι χρήσιμο ως βιοκαταλύτη λόγω της δυνατότητάς του να καταλύσει τις αντιδράσεις transacylation σε ένα νερό-περιορισμένο περιβάλλον (Gallo και λοιποί 1977, Kazlauskas 1989, και Feaster και λοιποί 1996).

Μοριακά χαρακτηριστικά:

Το γονίδιο που κωδικοποιεί esterase χοληστερόλης στους χοίρους (lipA) βρίσκεται στο χρωμόσωμα 14 (ταυτότητα ΓΟΝΙΔΙΩΝ: 100142668). Το γονίδιο LIPA συντηρείται στον άνθρωπο, το χιμπατζή, το σκυλί, την αγελάδα, το ποντίκι, τον αρουραίο, το κοτόπουλο, zebrafish, τη μύγα φρούτων, το κουνούπι, το Γ. elegans, το S. pombe, το S. cerevisiae, το gossypii Ε., το grisea Μ., το cassa Ν., το thaliana Α., και το ρύζι.

Σύνθεση:

Esterase χοληστερόλης είναι glycoprotein που παρουσία των συνόλων αλάτων σε ένα hexamer (Hyun και λοιποί 1971). Esterase χοληστερόλης ανήκει στην οικογένεια άλφα/πτυχών βήτα-hydrolase (Ollis και λοιποί 1992, και Cygler και λοιποί 1993). Τα περισσότερα μέλη αυτής της οικογένειας είναι esterases και μοιράζονται τα δευτεροβάθμια και τριτογενή χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Σχεδόν όλοι χρησιμοποιούν έναν esterase σερίνης καταλυτικό μηχανισμό, ο οποίος μοιάζει με αυτού των πρωτεάσεων σερίνης (γερμαναράς 1977).

Πρωτεϊνικός αριθμός προσθήκης: NP_001116606

Μοριακό βάρος:

• Μονομερές: kDa 65 (Hyun και λοιποί 1971)
• Μονομερές: 43.3 kDa (θεωρητικό)
• Hexamer: kDa 400 (Hyun και λοιποί 1971)

Βέλτιστο pH:

• Για esterification, 6.1-6.2 (Vahouny και Treadwell 1968)
• Για την υδρόλυση, 6.6-7.0 (Vahouny και Treadwell 1968)

Ισοηλεκτρικό σημείο:

• 7.91 (θεωρητικός)

Συντελεστής εξάλειψης:

• 86.680 εκατ.^-1 Μ^-1 (θεωρητικό)
• Ε_1%,280 = 20,01 (θεωρητικός)

Ενεργά υπολείμματα περιοχών:

• Σερίνη (S194)
• Histidine (H435)
• Ασπαρτάτη (D320)

Ενεργοποιητές:

• Άλατα χολών
• Cholate (Vahouny και λοιποί 1964)
• Glycocholate (Vahouny και λοιποί 1964)
• Taurocholate (Vahouny και λοιποί 1964)

Ανασταλτικοί παράγοντες:

• PMSF και π-chloromercuribenzoate (Hyun και λοιποί 1971, και Vahouny και λοιποί 1964)
• Diisopropyl fluorophosphate (Momsen και Brockman 1976)
• Hg²⁺, άργυρος ⁺, και ιοντικά απορρυπαντικά
• Αρυλικά carbamates (Feaster και λοιποί 1996)

Εφαρμογές:

• Προσδιορισμός της χοληστερόλης στον ορό και το πλάσμα, με την οξειδάση χοληστερόλης ή peroxidase
• Σύνθεση των οπτικά ενεργών οινοπνευμάτων και των καρβοξυλικών οξέων (μέσω της υδρόλυσης, esterification, ή transesterification εστέρα)