Προστατευτική επίδραση των tris (hydroxymethyl) aminomethane στα σπασίματα σκελών DNA

Η ζημία ακτινοβολίας DNA εμφανίζεται συνήθως με δύο τρόπους: άμεσος και έμμεσος. Στην άμεση δράση, το DNA το ίδιο ιονίζεται. Η έμμεση επίδραση περιλαμβάνει τη ραδιόλυση της λύσης γύρω από το DNA και της επόμενης αλληλεπίδρασης μεταξύ των προϊόντων DNA και ραδιόλυσης.

Υπολογίζεται ότι 80% των θανατηφόρων αποτελεσμάτων υψηλού ΑΦΉΝΟΥΝ την ακτινοβολία προκαλούνται από τα άμεσα αποτελέσματα. Επομένως, είναι απαραίτητο να μελετηθεί προκληθείς κοντά ζημία ο υψηλός DNA ΆΦΗΣΕ την ακτινοβολία, η οποία είναι επίσης χρήσιμη να διευκρινίσει ότι ο μοριακός μηχανισμός της υψηλής σχετικής βιολογικής επίδρασης υψηλού ΆΦΗΣΕ την ακτινοβολία.

Στη μελέτη της ζημίας DNA που προκαλείται από την ακτινοβολία ιονισμού, είναι προφανώς χρήσιμο να επιτευχθούν τα ακριβέστερα και αξιόπιστα πειραματικά αποτελέσματα για να επιλέξει το κατάλληλο σύστημα διάλυσης DNA. Το πιό κοινό διαλύοντας σύστημα του DNA είναι te απομονωτής, και τα κύρια συστατικά του είναι 10 tris mmol/Λ (τριμεθυλικό aminomethane) και 1 mmol/EDTA Λ (tetraacetic οξύ αιθυλενεδιαμινών) στο pH 8,0. Εξετάστε τις κύριες αρχές της μελέτης.

PUC19 το DNA πλασμιδίων που διαλύθηκε στο καθαρό νερό, 10 mmol/Λ Tris, 1 mmol/Λ οδήγησε το RA και te ο απομονωτής ακτινοβολήθηκε από 100 keV/μ.μ. την ιονική ακτίνα άνθρακα (αρχική ενέργεια 290 MeV/U). Το ποσοστό των διάφορων μορίων DNA στις διαφορετικές λύσεις αναλύθηκε από την ηλεκτροφόρηση πηκτωμάτων αγαρόζης, και ο μέσος αριθμός ενιαίων σπασιμάτων σκελών (SSB) και τα διπλά σπασίματα σκελών (DSB) σε κάθε πλασμίδιο υπολογίστηκαν στις διαφορετικές δόσεις.

Διαπιστώθηκε ότι Tris θα μπορούσε σημαντικά να προστατεύσει το DNA πλασμιδίων από τη βαριά ιονική ακτινοβολία άνθρακα με την παρεμπόδιση της παραγωγής SSB και DSB, ενώ EDTA μπόρεσε να ενισχύσει την παραγωγή SSB και να εμποδίσει το σχηματισμό DSB.

Electrophoretogram του μορίου DNA pUC19 στη διαφορετική δόση λύσης και ακτινοβολίας

Μπορεί να δει από τον ανωτέρω αριθμό ότι με την αύξηση της δόσης ακτινοβολίας, το ποσοστό το DNA στις συνολικές μειώσεις DNA. Έναντι του νερού και EDTA, το περιεχόμενο το DNA σε Tris και te ο απομονωτής μειώθηκε αργά. Όταν η δόση αυξήθηκε σε 150Gy, το περιεχόμενο το DNA σε Tris και te ο απομονωτής ήταν ακόμα περισσότερο από 80%, αλλά το περιεχόμενο το DNA EDTA και το νερό ήταν λιγότερο από 6O%. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το DNA σε τρι παραχθε'ν το λιγότερο σκέλος σπάζει από αυτό στο νερό και EDTA.

Μια σειρά αποτελεσμάτων δείχνει ότι Tris έχει την προφανή προστατευτική επίδραση στη ζημία σπασιμάτων σκελών DNA που προκαλείται από 100 keV/Λ ~ μ την ιονική ακτινοβολία άνθρακα. Σε Tris και te τα ρυθμιστικά διαλύμματα, το DNA υπήρξε όλη την ώρα και παρουσίασε προφανή προστασία έναντι της καθαρής λύσης νερού και EDTA.